Rozdział 30 - Your big heart saved me..

***Oczami Justina***

Wyszedłem z domu, nawet nie wkurzony. Zacząłem odczuwać obojętność, w stosunku do ciągłych zmian nastroju Jazzy. Uodporniłem się nawet na jej łzy, które do niedawna trafiały prosto w moje serce. Teraz czułem, że są one wymuszoną obroną Jazmyn. Stanowiły pewnego rodzaju barierę, którą zaczęła wytwarzać dookoła siebie.

Po paru minutach czekałem już w samochodzie, pod domem Chanell. Wyszła z domu niemal od razu, gdy ujrzała samochodowe światła, migające w półmroku, panującym na dworze. Już z daleka mogłem dostrzedz, że ubrana była w krótką, dopasowaną sukienkę. Wyglądała przepięknie, jednak nie dorastała Jazzy nawet do pięt. Żadna dziewczyna nie dorastała aniołowi, jakim była szatynka.

-Hej. - gdy zajęła miejsce na fotelu pasażera, przywitała się ze mną całusem w policzek. Nie uważałem tego za nieodpowiedni gest. W ten sposób witają się znajomi, a moją znajomą była Chanell. Spedzając z nią wieczór, nie mogliśmy przecież zachowywać się sztywno. Jazzy, jak zwykle, zmieniała niewinne gesty i słowa w zdradę. Irytowało mnie, że nie potrafiliśmy dogadywać się ze sobą i każda rozmowa kończyła się kłótnią. Dlatego właśnie postanowiłem wyjść do klubu i rozerwać się. Musiałem odreagować i odpocząć. Byłem zmęczony ciągłymi krzykami i awanturami. Byłem zmęczony samą Jazzy i musiałem spędzić trochę czasu z dala od niej.

Idąc w stronę klubu, trzymałem dłoń Chanell, objętą swoją. Dziewczyna trzymała się blisko mnie, aż w końcu zdecydowałem się puścić jej dłoń i objąć ją ramieniem w talii. Mogłem wyczuć wtedy, że sukienka doskonale opina się na jej idealnej figurze. Nie tak idealnej jednak, jak Jazzy.

-To najlepszy klub w okolicy. Zawsze tutaj przychodzę. - krzyknęła mi do ucha, aby jej głos wybił się ponad głośną muzykę.
-Muszę zabrać cię kiedyś do swojego klubu w Los Angeles. - wiedziałem, że to zrobi na niej wrażenie. Robiło na każdej, nowo poznanej dziewczynie. Nigdy jednak nie dodawałem, że prowadzę również agencję towarzyską. To rodzi zazdrość, a przez ostatnie dni przekonałem się, że uczucie to może wiele spieprzyć.
-Masz swój własny klub? - uniosła wysoko idealnie wyregulowane brwi. Moglem zobaczyć również magiczny błysk w jej oczach. Była bardzo podekscytowana, a ja zamierzałem jej ekscytację rozbudzać.
-Najlepsza miejscówka w mieście. Jestem pewien, że ci się spodoba. - z talii zsunąłem dłoń na jej biodra i przyciągnąłem ją bliżej siebie. Nie opierała się. Ani odrobinę.

Chanell zaprowadziła mnie do jednego ze stolików, przy którym siedziały trzy, inne dziewczyny. Każda różniła się od drugiej. Jedna była brunetką, druga szatynką, natomiast włosy trzeciej płonęły kolorem ognisto rudym. Każda była ładna. Każda była również seksowna. Zupełnie, jak Chanell. Moje usta jakby same wykrzywiły się w uśmiechu. Uwielbiałem towarzystwo, w którym cała uwaga skupiona będzie tylko i wyłącznie na mnie.

***Oczami Jazzy***

Gdy wyszedł i trzasnął za sobą drzwiami, jeszcze przez długi czas siedziałam na kanapie, ze wzrokiem wbitym w drzwi. Może łudziłam się, że przypomni sobie o mnie, że wróci, że przeprosi. Wciąż miałam tę złudną nadzieję, która znikała, jakby została rozwiana przez wiatr. Razem z utratą nadziei poczułam również łzy. Kolejne kropelki słonej cieczy, świadczące o tym, że byłam zupełnie rozbita i załamana.

I wtedy zdecydowałam, że zrobię coś, nad czym nigdy nawet przesadnie nie zastanawiałam się. Nigdy nie miałam potrzeby, aby rozładowywać swój smutek, ponieważ nigdy nie znalazłam się w takiej sytuacji. Zawsze czułam, że jestem kochana i potrzebna. Teraz już jednak tego nie czułam. Było zupełnie odwrotnie. Zaczęłam zdawać sobie sprawę z tego, że jestem Justinowi do niczego niepotrzebna. I znów chciałam uciec, mimo że zupełnie nie znałam okolicy i nie wiedziałam, gdzie mogłabym pójść. Nie potrafiłam jednak dłużej przebywać w tym samym domu, w którym mieszkał Justin. Potrzebowałam chociaż chwilowego odpoczynku i w głębi duszy wierzyłam, że może to pozwoli mu otworzyć oczy i zobaczyć, co tak naprawdę traci, odkąd zaczął zachowywać się, jak dupek.

Biorąc głęboki oddech, wstałam w końcu z kanapy. Nie mogłam przesiedzieć na niej reszty życia, a czując, jak powoli zaczynam wpadać w depresję, zrozumiałam, że jestem do tego zdolna. Chciałam zebrać się w sobie i zachować łzy do momentu, w którym naprawdę kogoś zainteresują, a nie będą jedynie beznadziejną oznaką mojej słabości w stosunku do całego świata.

Gdy weszłam po schodach na górę, od razu zniknęłam w łazience. Działałam automatycznie, nie myśląc, nie rozważając. Po prostu robiłam to, co w danej chwili podpowiadało mi serce. Zawsze go słuchałam, więc i tym razem nie zamierzałam zignorować.
Sięgnęłam wolną ręką po kosmetyczkę, ustawioną na najwyższej półce drewnianej szafki. Wyciągnęłam ją powoli, jakbym nie potrafiła, lub zwyczajnie nie chciała zrobić tego szybciej. Potem wyciągnęłam ze środka żyletkę. Małą, srebrną, błyszczącą. Nagle wydała mi się czymś pięknym. Obiektem, który mogłabym podziwiać godzinami, a nadal czułabym niedosyt.
----------------
Nie wiedziałam do końca, w jakim celu trzymałam ją w swojej kosmetyczce, skoro nigdy nie miałam potrzeby używania. Teraz jednak dziękowałam samej sobie, że nie zastanawiałam się nad jej zawartością i nie usuwałam pozornie zbędnych rzeczy. Teraz było to dla mnie błogosławieństwem i chociaż nigdy wcześniej nie okaleczałam się, nie czułam nawet strachu. Stałam się tak obojętna, jak Justin i zrozumiałam, że jest to najlepszą barierą na wszystko.

Nie wiedziałam, co stało się ze mną samą. Nigdy nie byłam taka, jak w tej chwili. Zawsze czułam cokolwiek, a teraz była to pustka. Nie sądziłam, że ukochana osoba, która nas rani może być takim powodem do smutku, a także do obrony przed jakimikolwiek innymi emocjami. Gdybym stała z boku, mogłabym nawet bać się samej siebie, gdyż przypominałam lalkę. Kukłę i marionetkę w rękach zupełnie innej osoby. Miałam wrażenie, że to nie ja pociągałam za sznurki własnego życia, tylko inna, zupełnie obca dłoń.

Uznając, że w mojej głowie biło się ze sobą zbyt wiele myśli, przyłożyłam żyletkę do nadgarstka i wykonałam szybkie, proste cięcie, tworząc czerwoną kreskę, z której po paru chwilach zaczęła wypływać stróżka krwi. Obawiałam się znacznie większego bólu, lecz, jak widać, przestałam go nawet odczuwać, mimo że zależało mi na tym. Przez kilkukrotnie większą dawkę tabletek przeciwbólowych byłam lekko otępiała, jakbym była pod wpływem środków odurzających. Oprócz zawrotów głowy nie czułam jednak nic innego.

Dlatego nie czułam nawet najmniejszych oporów przed wykonaniem kolejnych cięć. Robiłam je z zamknietymi oczami. Nie chciałam patrzeć, jak nisko upadłam, aby zmuszać samą siebie do samookaleczania. Nie chciałam patrzeć, jak krzywdzę samą siebie. To było okropne. Cięłam własne ciało i nie potrafiłam przestać tego robić. Nim zdążyłam się zorientować, przenosiłam żyletkę coraz wyżej, aż pojedyncze kreski pokryły niemal całe moje przedramię. To samo zrobiłam z drugim. Tak samo skrzywdziła je ranami. Tak samo pocięłam je i zalałam krwią. Czułam się, jakbym popełniła zbrodnię. W rzeczywistości, właśnie ją popełniłam. Dokonałam pewnego rodzaju gwałtu na naturze. Mimo to jednak nie potrafiłam się zatrzymać, dopóki oba moje przedramiona, całe przedramiona, nie pokryte były cięciami i krwią. Cięłam się jednak nie za głęboko. Nie chciałam się zabić, tylko osłabić. Czułam, ze skoro Justin szuka pocieszenie w ramionach innej dziewczyny, nie jestem dla niego wystarczająco dobra i musiałam ponieść za to karę.

Bez pewnej ilości krwi czułam się jeszcze słabiej. Zawroty głowy nasiliły się, a także nogi zaczynały odmawiać posłuszeństwa i gdybym nie oparła się o ścianę, straciłabym równowagę i upadła. Wtedy jednak poczułam ból, gdy wykonałam spory nacisk na poranione przedramię, z którego nadal sączyła się krew. Opłukałam skórę pod strumieniem chłodnej wody, dopóki nie stała się czysta, jednak wtedy znów zaczęła wypływać z przecięć krew. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że stworzyłam na swoim ciele kilkadziesiąt, sporych kresek. Przeraziłam się wręcz na ich widok. Jednak jeszcze bardziej przeraziła mnie myśl, że zrobiłam to sama.

-Boże, ile krwi. - szepnęłam do samej siebie, gdy czerwona ciecz ponownie zaczęła skapywać do białej umywalki. Zostawiłam również plamki krwi na podłodze i ścianie, gdy opierałam się o nią. Cała łazienka wyglądała strasznie, jakbym popełniała w niej morderstwo. I metaforycznie popełniłam je. Zabiłam swoją duszę, z drobną pomocą Justina.

Z apteczki wydostałam dwa bandaże. Każdy z nich owinęłam wokół przedramienia, wpierw jednego, potem drugiego, aby krew przestała lać się dookoła. Następnie wyszłam z łazienki, zostawiając krew i żyletkę. Wiedziałam, że Justin, nawet gdyby ją znalazł, nie zwróciłby uwagi nie spytał, do czego potrzebna mi była. Po prostu zignoruje to tak, jak ignoruje moje uczucia.

Ubrana w dresy i cienką kurtkę jeansową, wyszłam z domu. Nie chciałam dłużej siedzieć w nim i płakać, ponieważ czułam, że moje łzy mogą się skończyć praktycznie w każdej chwili. Wylałam ich już zbyt dużo i w końcu nadszedł moment, aby powiedzieć dość.

Na dworze było zupełnie ciemno. W porównaniu z domem, czułam się, jakby ktoś nagle zgasił światło i oblał okolicę mrokiem. To jednak nie zniechęciło mnie przed wieczornym spacerem. Prawdę mówiąc, nie zamierzałam już dzisiaj wracać do domu. Nie obchodziły mnie żadne nocne zagrożenia. Byłam na nie obojętna. Byłam zupełnie obojętne na wszystko, co otaczało mnie dookoła.

Nagle przestałam zauważać cokolwiek. Cały świat stał się taki szary i ponury, jakby ktoś ukradł wszystkie kolory. Nie rozumiałam wtedy jeszcze, że to tylko ja zaczęłam postrzegać wszystko w takich barwach. Czułam się, jak wrak, mimo że nim nie byłam. Przedramiona nadal piekły mnie niemiłosiernie, ale czułam z tego powodu satysfakcję. Przeniosłam część bólu psychicznego na ból fizyczny i mimo wszystko czułam się trochę lepiej. Cięcia na skórze były pewnego rodzaju lekarstwem na rozbite i poranione serce.

Gdy doszłam do opustoszałego parku, przysiadłam na jednej z ławek. Przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej, jakbym chciała pokazać całemu światu, aby zachowywał względem mnie dystans, odpowiednią odległość, która wskazywałaby na to, że chcę być sama. Bez wszystkich współczujących spojrzeń, bez pocieszających słów, chociaż i tak nikt nie miałby w sobie tylu uczuć, aby mnie wesprzeć. Ludzie nastawieni są jedynie na siebie i cierpienie innych nic dla nich nie znaczy.

Nagle ujrzałam, jak na ławce, na której siedziałam, usiadł chłopak. Bez słowa, po cichu, jakby wcale nie zauważał mojej pozornie obronnej postawy. Gdy dalej siedział obok mnie, zdecydowałam się na niego spojrzeć, a kiedy mój wzrok spoczął na jego twarzy, nie potrafiłam go już oderwać. Chłopak o kruczoczarnych włosach miał wręcz śliczne rysy twarzy. Jego buźka była tak cholernie słodka i niewinna, a jednocześnie wyrażała powagę, co wskazywało, że nie był chłopcem, a młodym mężczyzną.

Był lekko zaniedbany i wychudzony, jednak nadal bardzo przystojny. Jednocześnie wytwarzał wokół siebie tajemniczą aurę. Wszystkie te czynniki uniemożliwiały mi oderwanie od niego wzroku. Na pierwszy rzut oka krył w sobie wiele tajemnic. Momentami wydawał mi się taki piękny i niesamowity. Chciałam go dotknąć, aby upewnić się, że jest prawdziwy. Wyglądał, jak anioł. Dobry anioł, wysłany do tego złego świata, w którym nie potrafi się odnaleźć.

I wtedy chłopak wyciągnął z kieszeni bluzy strzykawkę i ułożył ją na swoich kolanach. Zaczęłam przyglądać mu się z jeszcze większym zainteresowaniem, jak i również z lekkim przerażeniem, zwłaszcza wtedy, kiedy w jego dłoni zalśniło opakowanie z białym, a może nawet lekko wpadającym w brąz, proszkiem. Patrzyłam uważnie, jak zmieszał go z wodą i odrobiną kwasku cytrynowego, a potem zaczął od spodu podgrzewać zapalniczką, aż końcu całość zapakował do strzykawki. Z  uśmiechem wyprostował prawą rękę i zacisnął pięść, aby jego żyły, pokryte licznymi, starymi i nowymi, bliznami, były bardziej widoczne,  chociaż i tak w ciemnościach mało co można było dostrzec.

Nie potrafiłam patrzeć, jak kolejny raz wbija igłę w swoje ciało, szukając odpowiedniego miejsca, w które mógłby wstrzyknąć dawkę narkotyku. W końcu wbił ją po raz kolejny i pociągnął lekko. W strzykawce pojawiło się odrobinę krwi. Idealnie trafił w żyłę, co oznaczało, że mógł załadować całą zawartość strzykawki do swojego zniszczonego organizmu.

Patrząc na niego, widziałam, jak zmienia się z każdą chwilą. Wydawał się być dużo spokojniejszy i bardziej rozluźniony. Pierwszy raz widziałam na własne oczy, jak narkotyki potrafią podziałać na człowieka. Zmieniały go zupełnie. I wcale nie pobudzały. Wręcz przeciwnie, uspokajały i uszczęśliwiały go. Zaczęłam pojmować, dlaczego ludzie sięgają po tego rodzaju używki. Gdybym tylko mogła, sama dałabym wciągnąć się w coś, co stłumiłoby mój smutek. W coś, co dałoby mi wrażenie szczęścia, choćby pozornego.

-Jay. - byłam tak zamyślona, że nie zrozumiałam od razu, że chłopak odezwał się i wyciągnął w moim kierunku otwartą dłoń. W porę jednak zdążyłam wrócić do rzeczywistości.
-Jazzy. - odparłam i bez wahania uścisnęłam jego dłoń. Coś przyciągało mnie do niego i sprawiało, że chciałam lepiej go poznać. To nie była zwykła zachcianka. To było nieodparte pragnienie, które w tym momencie postawiłam ponad wszystko inne. Odkrycie tego, co Jay kryje w środku, stało się dla mnie prawdziwym priorytetem.

-Co to było? - z niepewnością wskazałam na strzykawkę, którą czarnowłosy opłukał wodą i schował do kieszeni bluzy.
-Moja kolacja. - zaśmiał się cicho. Jego śmiech był niesamowicie wdzięczny, a jednocześnie zachrypnięty. Jay był połączeniem małego chłopca z buzią laleczki, z dorosłym mężczyzną. Stanowił jeszcze większą zagadkę, niż na początku. - Heroina. - powiedział w końcu. Tak spokojnie i tak łagodnie, jakby wcale nie był pod wpływem narkotyków. Byłam zaskoczona jego zachowaniem. Nie potrafiłam wyobrazić sobie u niego agresji, chociaż tyle się słyszy o agresji wśród narkomanów. U niego nie było nawet najmniejszej oznaki.

-Jesteś uzależniony? - nie potrafiłam oderwać wzroku od jego twarzy, mimo że on wpatrywał się przez cały czas w swoje kolana. Czekałam, aż w końcu spojrzy na mnie. Chciałam zobaczyć jego oczy. Chciałam ujrzeć jego tęczówki, ponieważ byłam pewna, że będą równie piękne, jak on cały.

Myliłam się.

Były sto razy piękniejsze. Wyrażały jednocześnie tak wiele, przeróżnych emocji. Mimo że większą powierzchnię tęczówek zajmowały rozszerzone źrenice, ledwo różniły się od koloru oczu. Były tak niesamowicie i pociągająco czarne. Czarne, jak jego włosy. Wiedziałam jednak, że duszy nie miał czarnej, a niesamowicie jasną, tylko trudną do przejrzenia.
Zapatrzyłam się w te dwa węgielki. Były tak duże i wciągające. Były wręcz magiczne. Potrafiły w pełni pochłonąć i potrafiły nawet zmanipulować. Aż trudno było mi pojąć, że wszystko sprawiła para oczu. To nienormalne.

-Tak jestem uzależniony. Nawet bardzo. Dobrze mi z tym. - znów swoim głosem wyrwał mnie z zamyśleń. Przywołał mnie do rzeczywistości, mimo że ten sam człowiek wciąż mnie od niej odrywał.

Nie potrafiąc zapanować nad swoimi odruchami, które przejęły nade mną kontrolę, przysunęłam się do niego i wyciągnęłam rękę w kierunku jego gęstych włosów, po czym wplątałam w nie palce. Sama nie wiedziałam, dlaczego to zrobiłam. Jay w pewnym stopniu przejął kontrolę nad moim ciałem i ruchami, gdy przeczesywałam delikatnie jego włosy i bawiłam się pojedynczymi kosmykami. Dopiero wtedy, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, co robię, pospiesznie zabrałam rękę i usiadłam na poprzednim miejscu.

-Nie musiałaś przestawać, to było przyjemne. - uśmiechnął się. Uśmiechnął, a moje kolana, gdybym tylko stała, z pewnością ugięłyby się. Wszystko w nim było tak idealne. Wszystko w nim było tak doskonałe. Nie rozumiałam tego, co robił ze mną i nie byłam przekonana, czy chciałam zrozumieć. Ważne było jednak to, że uśmiechnęłam się, mimo mojej depresji.

-Ile masz lat? - spytałam po chwili. Pytanie to krążyło w mojej głowie, odkąd tylko go zobaczyłam. Wciąż zastanawiałam się nad odpowiedzią.
-Dwadzieścia jeden. - odparł, zaczynając bawić się rękawami bluzy. Jay był jakby nieprzytomny, nie do końca świadomy. Jego wzrok natomiast  pusty, a jednocześnie tak piękny. Byłam nim zupełnie oczarowana, naprawdę.

-Czemu wpatrujesz się tak we mnie? - ponownie uśmiechnął się do mnie i tym razem jego wzrok spoczął konkretnie na mnie. Nagle poczułam się w dziwny sposób skrępowana, jednak nadal patrzyłam na niego.
-Podobasz mi się. - przyznałam szczerze. Nawet gdybym chciała, nie potrafiłabym kłamać. Zresztą, nie miałam ku temu powodów. Po prostu chciałam, aby wiedział, jak na mnie wpłynął.

Jay zaśmiał się cicho. Tak wdzięcznie, tak słodko i tak delikatnie, a zarazem tak... męsko. Z każdą chwilą, prócz słodkiej buźki, widziałam w nim coraz mniej z małego chłopca. Jednocześnie czułam się tak, jakbym siedziała tu i rozmawiała z nim od wielu godzin, a nie od paru minut, które w rzeczywistości spędziłam na ławce, w parku. Czułam, jakbym znała go od bardzo dawna. Wiedziałam już teraz, że pragnę i marzę o tym, aby Jay został moim przyjacielem.

Po moim cichym wyznaniu, brunet milczał, lecz mały uśmieszek utrzymywał się na jego ustach przez cały czas. Co jakiś czas kopnął butem mały kamień, który następnie potoczył się w poprzek parkowej alejki. A ja nadal nie odrywałam od niego wzroku. I nadal cieszyłam się, że mogę, tak po prostu, patrzeć na niego.

-Masz chłopaka? - spytał po paru chwilach. Nie spojrzał na mnie. Rzadko to robił. Wolał wbić wzrok w ziemię, lub w swoje lekko poszarpane buty. Nie wiedziałam, czy było to oznaką lekkiego skrępowania, czy może nie potrafił dłużej patrzec w oczy swojemu rozmówcy. Każda jego część stanowiła nieodgadnioną tajemnicę, lecz czułam, po prostu czułam, że przede mną otworzy się. Chociaż znałam jedynie jego imię i wiek, miałam wrażenie, że wiem o nim dużo więcej. Po prostu, tak bardzo dążyłam do tego i moja podświadomość zaczęła wyobrażać sobie nie do końca prawdziwe rzeczy.

Po jego pytaniu posmutniałam trochę. Oznaczało ono kolejny powrót do myśli, które chciałam odsunąć w dal umysły. Myśli, dotyczące Justina. Myśli, dotyczące nas obojga. Nas i naszego chorego, lecz do niedawna pięknego, związku.
-Tak, mam chłopaka, ale to nie jest takie proste, jak może się wydawać. - tym razem to ja spuściłam wzrok i schowałam dłonie w kieszenie kurtki. Wpatrywałam się w drobny żwirek na ścieżce, aż poczułam, jak Jay obiął mnie opiekuńczo ramieniem. Delikatnie, jakby bał się, że swoim gestem może mnie odstraszyć. Równocześnie, jakby nie był pewien, czy może to zrobić i bał się, że odepchnę go od siebie. Wiedziałam, że to zabolałoby go najbardziej. Zaczęłam sie przekonywać, że nie same słowa świadczą o człowieku, lecz przede wszystkim jego gesty. Jay dawał mi do zrozumienia, że jest tutaj, aby mnie wysłuchać i wesprzeć. Poczułam, że jest tą osobą, której w tym momencie potrzebowałam najbardziej.

-Mogę ci zaufać? - spytałam, gdy nadal siedzieliśmy w tej samej pozycji. Brunet jedynie skinął głową. Poczułam, że on jako jedyny jest godny pełnego zaufania. Był inny, niż każdy chłopak, jakiego znałam. Wyróżniał się pośród wszystkich. Miał tyle przeciwnych cech, w stosunku do Justina, że nie potrafiłabym ich nawet zliczyć. - Mój ojciec i matka mieli po dwanaście lat, kiedy przyszłam na świat. Mama nie przeżyła porodu, dlatego zamieszkałam z tatą i jego rodzicami. Kiedy skończył osiemnaście lat, ja miałam wtedy sześć, przeprowadziliśmy się i od tamtej pory mieszkamy sami. Teraz mam piętnaście lat, a on dwadzieścia siedem. Jesteśmy razem. Nie, jak ojciec z córką, tylko jak chłopak z dziewczyną, mężczyzna z kobietą, rozumiesz? - nie sądziłam, że kiedykolwiek, w dodatku z taką łatwością, będę w stanie powiedzieć o wszystkim praktycznie obcemu człowiekowi. Jay jednak wzbudzał we mnie ogromne poczucie zaufania. Jak nikt inny.

-Czy on cię do czegoś zmusza? - spytał, śmiertelnie poważnie. Teraz to on nie spuszczał wzroku z mojej twarzy. Był, jak troskliwy, starszy brat, którego zawsze chciałam mieć, jednak nigdy nie mogłam o nim nawet pomarzyć, ponieważ było to fizycznie niemożliwe.
-Nie, nigdy mnie nie zmuszał. Po prostu, zakochałam się, ze wzajemnością. Jednak kiedy przeprowadziliśmy się tutaj, z Los Angeles, strasznie się zmienił. Poznał pewną dziewczynę, z którą chodzę do szkoły. Zaczął spotykać się z nią, a mnie traktować, jak powietrze. Każda nasza rozmowa kończy się kłótnią. Wczoraj uderzył mnie, kiedy za późno wróciłam do domu. A wyszłam z niego tylko dlatego, że nie chciałam patrzeć, jak przystawia się do Chanell i flirtuje z nią na moich oczach. Dzisiaj wyszedł z nią znowu. Nie wiem, gdzie i nie wiem, co robią. Może nawet Justin zdradza mnie, a ja siedzę bezczynnie, chociaż wiem, że i tak nic nie mogłabym zrobić.

Rozpłakałam się. Po prostu się rozpłakałam. Znów. Kolejny raz, mimo iż obiecałam sobie, że tego nie zrobię. Chciałam być silna i chciałam panować nad swoimi niestabilnymi uczuciami, ale przychodziło mi to z ogromnym trudem i często nie dawałam rady zatrzymać emocji w sobie. Nie wstydziłam się jednak łez, ponieważ siedziałam obok Jay'a. Zaczęłam płakać mocniej, w jego ramię, podczas kiedy chłopak przytulał mnie do siebie. Nie wiem nawet, kiedy tak zbliżyłam się do niego. Ale tego potrzebowałam. Płakanie w poduszkę nie było wystarczające. Potrzebowałam kogoś, kto wysłuchałby mnie i zebrał moje łzy.

Jay był osobą, której zaufałam od razu. Nie musiałam z nim długo rozmawiać, nie musiałam go lepiej poznawać. Wystarczy, że spojrzałam w jego oczy i wiedziałam już, że jest najbardziej wartościowym człowiekiem, jakiego mogłam spotkać.

-Jest tutaj, w okolicy, jakiś klub, do którego chodzi młodzież, a także trochę starsi? - długo trwało, zanim zdołałam opanować łzy. Odrobinę jednak żałowałam, ponieważ teraz nie mogłam już przytulać się do Jay'a. Nie miałam wymówki, jaką przed chwilą był moment załamania.
-Tak, jest pewien klub w centrum. - odparł niepewnie, a potem zerknął na mnie. - Naprawdę chcesz tam pójść? Myślę, że to nie jest dobry pomysł, Jazzy. - doskonale wiedziałam, że Jay ma rację. Pomysł, aby pójść do klubu, w którym prawdopodobnie przebywa Justin, razem z Chanell, był beznadziejny, ponieważ jedynie załamie mnie i utworzy jeszcze więcej moich łez. Nie potrafiłam jednak odeprzeć od siebie chęci ujrzenia go, nawet jeśli ten widok jeszcze bardziej pokruszyć moje serce.
-Tak, Jay. Chcę. Ale tylko wtedy, jeśli pójdziesz ze mną. - wstałam z ławki, jednym rękawem ocierając łzy, a potem wyciągnęłam rękę w stronę bruneta.

Przez parę chwil wpatrywał się we mnie tymi wielkimi, pięknymi oczami. Poczułam dreszcze, przechodzące wzdłuż mojego ciała. Wszystko za sprawą jednego spojrzenia, wykonanego przez właściwą osobę. I znów zapatrzyłam się w czarne tęczówki i wielkie, rozszerzone źrenice, które wydały mi się nagle tak piękne.
Byłam nim autentycznie zauroczona.

-Aż tak ci się podobam? Nie potrafisz oderwać ode mnie wzroku. Aż czuję się lekko zawstydzony. - złapał moją dłoń i w końcu wstał. Potem ostrożnie objął mnie ramieniem, jednocześnie szukając na to pozwolenia w moich oczach. To było wręcz niesamowite. Jakikolwiek inny mężczyzna, którego znam, nigdy w życiu nie szukałby pozwolenia na taki gest. On szukał. I to zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Świadczyło to w pewnym stopniu o jego wrażliwości i delikatności względem kobiet. Był po ptostu niesamowity. Już teraz stał się dla mnie cholernie ważny.

-Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, jak przystojny jesteś. - podrywałem go? Może. Czy mam z tego powodu wyrzuty sumienia? Ani odrobinę. W końcu, nie zrobiłam nic złego. Jay stał się moim przyjacielem i nie przyszło mi nawet przez myśl, aby stał się dla mnie kimś więcej.
-Od wielu miesięcy nie patrzyłem w lustro, więc nie wiem, ale opinia tak ślicznej dziewczyny, jak ty, znacznie poprawiła moją samoocenę. - po  komplemencie Jay'a spuściłam głowę i przysłoniłam twarz włosami. Chyba pierwszy raz zarumieniłam się pod wpływem komplementów. To nie było do mnie podobne. Nie wiedziałam, dlaczego zareagowałam w ten sposób.

W kierunku klubu szliśmy w zupełnej ciszy. Była ona bardziej komfortowa, niż jakakolwiek rozmowa. Zapomniałam w ogóle, że Jay parę chwil temu zarzył dawkę narkotyku. Zupełnie nic na to nie wskazywało. Czułam się w jego towarzystwie po prostu dobrze. Nie byłam już bezwartościowym śmieciem, jakim czułam się jeszcze tak niedawno. A teraz znów uśmiechałam się i cieszyłam z życia.

-To tutaj? - spytałam, gdy zobaczyłam w oddali jasne światła, rozjaśniające całą okolicę.
-Tak, to jedyny kluby w pobliżu kilkunastu kilometrów. Ale, Jazzy, nie jestem przekonany, czy powinnaś tam wejść. Będziesz przez to smutna, a ja nie chcę, żebyś była. Wolę, gdy się uśmiechasz i jesteś radosna.
-Dlatego chciałabym wejść tam z tobą. Przy tobie nie potrafię się smucić.
-Obiecaj mi, że nie będziesz płakać, cokolwiek tam zobaczysz. - wiedziałam, że naprawdę zależy mu na tym, dlatego skinęłam głową. Nie chciałam, żeby smucił się i zamartwiał dodatkowo mną. Z pewnością ma wystarczająco wiele własnych problemów.

Weszliśmy do wnętrza klubu. Razem. Objęci, lecz jedynie, jak przyjaciele. Tylko przyjaciele. W moich uszach zaczęła rozbrzmiewać głośna muzyka. Huczała w nich i dała mi do zrozumienia, że wcale nie chcę tutaj przebywać. Nie miałam nastroju do zabawy. Klimat i atmosfera, panująca w klubie, zupełnie mi nie odpowiadała.

I wtedy zobaczyłam jego. Szatyna, z grzywką postawioną ku górze. Siedział przy jednym ze stolików, trzymając na kolanach dziewczynę, która rozpieprzyła moje życie. Był szczęśliwy, radosny i doskonale bawił się, razem z Chanell i trzema innymi dziewczynami. Nie czułam już zazdrości. Było mi jedynie przykro, że zostawił mnie samą w domu, aby przyjść tutaj i bawić się w najlepsze.

Po chwili wstał, chwytając blondynkę za rękę. Razem wyszli na środek sali. Zaczęli tańczyć. Tańczyć w sposób nieprzyzwoity. Chanell co chwila ocierała się o niego. Justinowi nadzwyczaj przypadły do gustu jej ruchy. Zamiast odsunąć siedemnastolatkę od siebie, on przyciągnął ją jeszcze bliżej.

Chociaż obiecałam Jay'owi, że nie będę smutna i nie będę znów rozpaczać, teraz zrozumiałam, że oszukiwałam samą siebie. Jego zachowanie zwyczajnie sprawiało mi ból, więc aby nie patrzeć dużej na bezczelny taniec tych dwojga, szybko przeprosiłam Jay'a i wyszłam z powrotem na chłodny i mroczny dwór. Nie potrafiłam dłużej utrzymywać łez pod powiekami i kilka kropel spłynęło w dół moich policzków. Płakałam, jednak uśmiechałam się. Uśmiechałam, przez łzy. Uśmiechałam się, ponieważ gdy tylko wyszłam i zaczęłam cicho chlipać, natychmiast pojawił się przy mnie Jay. Owinął mnie ramionami i odwrócił przodem do siebie, aby wesprzeć w tej trudnej chwili. On po prostu był przy mnie. Był, gdy potrzebowałam bliskości.

-Maleństwo, co mi obiecałaś? - ostrożnie objął dłońmi moje policzki i delikatnie otarł słone kropelki. Robił wszystko z tak niesamowitym wyczuciem, jakby bał się, że najdrobniejszym gestem może mnie skrzywdzić.
-Miałam nie płakać, wiem. - wzięłam głęboki oddech, aby powstrzymać łzy i drżenie głosu. - Ale widziałeś, jak ją dotykał? To po prostu boli. Zanim spotkał ją, byłam oczkiem w jego głowie. W każdej minucie widziałam i odczuwałam jego miłość, a teraz? Wszystko się zmieniło, chociaż obiecywał mi, że nigdy mnie nie zdradzi. Po co robił mi nadzieję, że się zmieni i mnie nie skrzywdzi, skoro robi to w pierwszym, możliwym momencie?

Jay nic nie mówił, przynajmniej na razie. Jedynie uspokajał mnie, trzymając w swoich ramionach i głaszcząc po plecach. Miałam wrażenie, jakby czas się zatrzymał, a wszystko dookoła zniknęło. Została jedynie czarna plama i mężczyzna przede mną, który starał się zrobić wszystko, aby tylko mój nastrój uległ poprawie. Był dla mnie tak kochany, mimo że ledwo mnie znał. Był typem człowieka, który nigdy nie zostawiłby drugiego w potrzebie.

-Chodź, maleństwo. Chodź stąd. Nie chcę, żeby została tutaj dłużej. - musiał pociągnąć mnie lekko za rękę, aby moje stopy w końcu oderwały się od podłoża.
Nie widziałam, gdzie idziemy, jednakże ufałam mu bardziej, niż mogłoby się wydawać. Chłopak był najszczerszym i najprawdziwszym człowiekiem, jaki stanął na mojej drodze.
-Gdzie mnie prowadzisz? - spytałam, gdy oddaliliśmy się od klubu na dobre kilkadziesiąt metrów. Przestaliśmy dostrzegać już uliczne światła, zagłębiając się w mrok, ogarniający bardziej ponurą dzielnicę miasta.
-Tam, gdzie spędzam większość swojego czasu. Do miejsca, które teoretycznie mogę nazwać swoim domem.

Podczas dalszej drogi milczeliśmy oboje. Szliśmy przytuleni, ramię w ramię. Ponownie zaczęłam rozmyślać o Justinie i Chanell oraz o tym, co robią w tym momencie. Moje myśli nieubłaganie kierowały się w stronę jednego z pustych pomieszczeń w klubie, w którym Justin po prostu mnie zdradzi. Znów chciałam płakać, lecz za każdym razem, kiedy nachodziło mnie chwilowe załamanie, Jay wyczuwał to. Zatrzymywał się, przytulał, potem składał delikatny pocałunek na czole. Ja od razu czułam się lepiej. Wystarczyło, że okazywał mi odrobinę ciepła i troski

Minęło trochę czasu, zanim dotarliśmy do starej kamienicy, na obrzeżach miasta. Wybudowana była z surowych cegieł, nie pokrytych żadną farbą, przez co dawała wrażenie opuszczonej. Podąrzyłam za Jay'em do wejścia, a potem schodami na pierwsze piętro, gdzie chłopak otworzył jedne z drzwi i przepuścił mnie w nich. Zachowywał się, jak prawdziwy dżentelmen. Był bardzo kulturalny i wychowany. Oprócz lekko zniszczonych ubrań, nikt nie pomyślałby, że brunet był narkomanem. Znacznie różnił się od reszty ludzi, takich, jak on.

-W pałacu nie mieszkam, ale nie mogę narzekać. Przynajmniej mam gdzie spać. - znów uśmiechnął się do mnie delikatnie. Za każdym razem, gdy to robił, miałam ochotę rzucić mu się na szyję. Właściwie nie wiem, czemu tak brnęłam do niego. Po prostu wyczułam w nim tę znaczącą różnicę, w porównaniu do całej reszty ludzi, stąpających po świecie.
-Z czego ty mi się tłumaczysz, Jay? Jesteś kochany, że w ogóle chciałem przygarnąć na noc taką przybłędę, jak ja. - wymamrotałam, opadając na gruby materac, położony na podłodze, w kącie pomieszczenia. Właściwie, całe mieszkanie składało się tylko z jednego, pustego pokoju z dużym oknem i odrębnymi drzwiami do łazienki. Nic więcej w nim nie było, a mimo to podobało mi się to miejsce. Było ciche, spokojne. I był w nim Jay.

-Nie mów tak, maleństwo. - zachichotałam, gdy ponownie zwrócił się do mnie tym słodkim określeniem. Był naprawdę opiekuńczy względem mnie. - Nie jesteś żadną przybłędą, tylko moją przyjaciółką. - moje serce zostało oblane przyjemnym ciepłem, gdy usłyszałam z jego ust, że w pewnym stopniu jestem dla niego ważna. Teraz byłam już pewna, że gdy jutro rano stąd wyjdę, ponownie spotkam Jay'a, a nasza znajomość nie zakończy się dzisiejszego wieczoru.

-Dlaczego masz bandarze na obu przedramionach? - usiadł obok mnie na materacu i ostrożnie wziął moje ręce w swoje. Rozwinął część jednego z bandarzów. Od razu ujrzał rany i czerwone przecięcia. Wstydziłam się ich. Pokazywały, że jestem słaba i nie potrafię w inny sposób poradzić sobie z problemami, tylko uciekam się do samookaleczenia własnego ciała.

Nie chciałam, aby dłużej to oglądał. Widziałam, że oglądając każdą kreskę na mojej skórze, wbijam igłę w jego serce. Jego oczy stały się nagle tak smutne, jakby lada moment miał się rozpłakać. Nie chciałam patrzeć na niego, gdy był w takim stanie, chociaż przygnębiony wydał mi się jeszcze piękniejszy i zwyczajnie słodszy. Aż uśmiechnęłam się lekko, a brunet, widząc to, od razu odwzajemnił.

-To przez niego? Przez niego się tniesz? - spytał poważnie, a jego chwilowy uśmiech ponownie zniknął.
-Dzisiaj zrobiłam to pierwszy raz. - spuściłam głowę i ostrożnie zabrałam ręce. Ponownie zawinęłam do końca bandarze i schowałam dłonie do kieszeni.
-Powinnaś na początek zrobić kilka cięć. Kilka. Nie kilkadziesiąt. - pogładził mnie z troską po głowie, a gdy położyłam się na materacu, położył się obok mnie.
-Nigdy nie sądziłam, że się potnę. Naprawdę. Nigdy nawet tego nie chciałam, Jay. Przepraszam. - czułam, że muszę go przeprosić. Po prostu to czułam, choć nie wiedziałam do końca, za co go przepraszam. Teoretycznie nie zrobiłam mu krzywdy, jednak widząc, jak chłopak troszczy się o mnie, zdałam sobie sprawę, że jego to boli.

Nie rozmawialiśmy już więcej. Oboje przez jakiś czas jedynie leżeliśmy bez ruchu, wpatrując się w lekko zabrudzony sufit. Milczenie było u nas dowodem, że mimo tak krótkiego czasu znajomości, potrafiliśmy rozumieć się bez słów. W końcu poczułam, że na nowo potrzebuję bliskości. Nie pytałam się nawet Jay'a, czy mogę zbliżyć się do niego
Po prostu to zrobiłam. Już chwilę później wsparłam głowę na jego klatce piersiowej i zacisnęlam piąstki na jego bluzie. Był taki ciepły. I z zewnątrz, i w środku. Serce bruneta było gorące. Był tak dobry dla innych, że musiało wręcz płonąć. Poczułam również, jak chłopak niepewnie obejmuje mnie w pasie, lecz zaraz szybko zabrał ręce i odkaszlnął.

-Mogę to zrobić? - spytał o tak oczywisty i prosty gest, a ja znów poczułam, że trafiłam na ideał przyjaciela. Prędzej oddałby własne życie, niż skrzywdził mnie.
-Nie musisz się pytać, Jay. - mocniej wtuliłam się w niego, a on delikatnie oplątał ramiona dookoła mojej drobnej talii.
-Pierwszy raz od bardzo dawna śpię z dziewczyną. - zachichotał. Wyraźnie czuł się już swobodniej. Zaczęłam czuć nawet pojedyncze pocałunki, jakie składał wśród moich włosów, na czubku głowy.
Ja również zaśmiałam się. Wsparłam się na moment na łokciach i przybliżyłam usta do jego czoła, aby złożyć na nim delikatny pocałunek. Był on moim sposobem na podziekowanie mu, że w pewnym sensie zajął się mną, wspierał, przygarnął do siebie. Dziękowałam mu za to, że po prostu był...

~*~

Boże, jaki długi rozdział mi wyszedł, chociaż i tak nie zawarłam w nim wszystkiego ;D

Chciałam Wam bardzo podziękować za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem. Nie macie pojęcia, jakie to cudowne uczucie, widzieć tyle kochanych słów <3
Podejrzewam jednak, że pod tym znów będzie kilka komentarzy. Pamiętajcie, że napisanie jednego zdania, słowa, czy nawet zwykłej kropki trwa kilka sekund, a ja nie chcę niczego wiecej <3

ask.fm/Paulaaa962