Epilog - Whatever people say, I'll stay with you forever...

    BARDZO PROSZĘ, ABY KAŻDY PRZECZYTAŁ OSTATNIĄ I NAJWAŻNIEJSZĄ NOTKĘ POD EPILOGIEM <3

    ***Justin's P.O.V***

    Wyglądała, jak prawdziwy anioł, krocząc powoli po wąskiej ścieżce. Stawiała kroki w idealnie równych odstępach i ani razu nie obejrzała się przez ramię, czy idę tuż za nią. Nie potrafiłem do niej dołączyć. Nie potrafiłem iść z nią ramię w ramię. Ja po prostu nie potrafiłem patrzeć na jej uśmiech. Jedynie siłą silnej woli powstrzymywałem łzy. W tym momencie, gdybym został sam choć na parę sekund, gorące krople spłynęłyby po moich policzkach, pokazując, jak słaby teraz byłem.

    Po paru chwilach drzewa zaczęły się przerzedzać, a nikłe światło księżyca uderzyło w moje pół przymknięte oczy. Tak bardzo chciałem je zamknąć, lecz wtedy straciłbym ostatnie chwile, w których mogę na nią patrzeć, w których mogę podziwiać jej piękno, w których mogę po prostu czuć, że wciąż jest ze mną. Te chwile w krótce przeminą. Odejdą szybciej, nie pozwalając mi przygotować się do rozpczy i wiecznej żałoby.

    Poczułem pod stopami miękki piasek, a w uszach rozbrzmiał szum fal, uderzających o ląd. A ja w dalszym ciągu widziałem jedynie gęste kosmyki brązowych włosów, uderzające o jej plecy i ramiona. Zupełnie tak, jakby wszystko dookoła po prostu zniknęło, a w centrum wszechświata pozostała jedynie ona. Zawsze tam była. W moim własnym centrum wszechświata.

    -Usiądź koło mnie, Justin. - przysiadła na piasku, w niewielkiej zatoczce. Zarys jej ciała ukazywało tylko światło księżyca. Reszta pozostała zasnuta osłoną nocy.
    Musiałem zmusić się, aby podejść bliżej Jazzy. Coś powstrzymywało mnie przed tym, a ja nie byłem w stanie się sprzeciwić. Na siłę stawiałem pojedyncze kroki, zbliżając się do tej jednej, jedynej, zajmującej najważniejsze miejsce w moim sercu. Zajmującej jedyne miejsce.

    I w końcu usiadłem, opierając przedramiona o ugięte kolana. Ona patrzyła na mnie, a ja wbiłem wzrok w piach. Chociaż tak bardzo chciałem przez te ostatnie momenty wpatrywać się w jej oczy, nie mogłem tego zrobić. Nie mogłem rozpłakać się tutaj, przy niej. Nie mogłem jej zranić. Wtedy równie dobrze mógłbym już nie istnieć. Po prostu zniknąć.

    -Dlaczego tak bardzo to ukrywałeś? - spytała cicho. I tak, jak jeszcze przed chwilą była szczęśliwa, tak teraz wszystko zostało odwrócone. Była po prostu prawdziwa, a przed chwilą udawała. Teraz pokazała prawdziwą twarz, bez tej wiecznej maski. - Dlaczego nie chciałeś powiedzieć mi od razu? Dlaczego nie chciałeś pożegnać się ze mną? Justin, dlaczego?

    Zacząłem autentycznie drżeć i choć jedną ręką powstrzymywałem drugą, drżałem coraz mocniej, w dodatku na całym ciele. Jej głos... Brzmiała jak lalka, pozbawiona uczuć, niepotrafiąca kochać, pusta. A pomimo braku uczuć było w niej słychać tyle smutku i żalu. Czułem się tak okropnie, jakbym rozmawiał z osobą, która w rzeczywistości nie była żywa.

    -Kochanie, nie wiem, o czym mówisz. I proszę, uśmiechnij się. To dla mnie cholernie ważne. - ostatni uśmiech w życiu był rzeczą niezwykle ważną. To ten uśmiech zapamiętam na zawsze i będę go wspominał w przeddzień śmierci. To ten dzień na zawsze zapisze się w mojej pamięci. To on zmieni wszystko. Zakończy wszystko. Chociaż fizycznie istnieję, psychicznie zakończy moje życie.

    -Nie kłam, chociaż teraz. Ja wszystko czułam, Justin. Przez cały czas czułam twój smutek. Przez cały czas czułam, jak boisz się być przy mnie. Przez cały ten czas niemal nie potrafiłeś spojrzeć mi w oczy. - zmusiła mnie, abym zrobił to teraz. Po prostu objęła dłońmi moją twarz i obróciła do siebie. - Ja to czuję. Czuję, że to już koniec, rozumiesz? Czuję, że umieram. Myślisz, że tego nie wiem? Myślisz, że nie wiedziałam o tym przez cały ten czas, podczas którego ty walczyłeś z samym sobą? Justin, wiedziałam o wszystkim dużo wcześniej niż ty. To dlatego każdą swoją chwilę chciałam spędzać przy tobie. To dlatego tak bardzo pragnęłam, abyś mnie pokochał. Abyś pokochał mnie tak silnie, jak jeszcze nikt, nikogo na świecie, rozumiesz? To dlatego tak bardzo bałam się, że odejdziesz, a ja zostanę sama. Odeszłabym dużo prędzej, gdyby ciebie nie było przy mnie, bo to właśnie twoje wsparcie było dla mnie najważniejsze.

    Pokazała, jak bardzo mnie kocha. Pokazała, jak bardzo dojrzała jest. Pokazała, ile naprawdę dla niej znaczę. I pokazała mi również, ile ona znaczy dla mnie. Od zawsze wiedziałem, że ją kocham. Od zawsze wiedziałem, że poświęciłbym dla niej wszystko, co mam. Nie liczyłem jednak, że pewnego dnia jej już nie będzie. To wszystko mnie przerosło. Powinienem rozmawiać z nią, być przy niej przez cały czas, a nie uciekać od niej, od jej miłości i zaufania, jakim mnie darzyła. Powinienem każdą chwilę poświęcić jej, ponieważ były to chwile ostatnie. Więcej takich nie będzie.

    -Nie żegnaj się, słyszysz!? - emocje, które kryłem w sobie przez ostatnie tygodnie, w końcu nie wytrzymały i rozerwały się w moim wnętrzu. - Ty nie odejdziesz! Nie pozwolę ci na to! Nie możesz mnie tutaj zostawić! - zacząłem na nią autentycznie krzyczeć. Trzymałem jej twarz w dłoniach i krzyczałem, patrząc w te wielkie, brązowe oczy, które powoli zaczynały zachodzić łzami. I patrzyłem również na usta. Usta, ułożone w delikatnym, subtelnym uśmiechu.

    -Odejdę, Justin. Oboje o tym wiemy. Ja zdążyłam już pogodzić się z tym. Teraz ty musisz nauczyć się żyć beze mnie. Musisz zrozumieć, że na każdego przyjdzie kiedyś pora. Na mnie przyszła teraz. Proszę, nie bądź smutny. Tak po prostu musiało być. - pod koniec jej głos zadrżał, a ona sama nie była już w stanie hamować łez. Zaczęła płakać i cały czas patrzyła prosto na mnie. A ja jedynie czekałam, aż po raz pierwszy poczuję, co to łzy. Było już tak blisko.

    -Jazzy, kocham cię. - wyszeptałem, delikatnie popychając dziewczynę na piasek, swoim własnym ciałem, które przechyliło się w jej stronę. - Ja nie chcę tu zostać bez ciebie. Obiecałem ci, że zawsze będziemy razem. Ja zawsze dotrzymuję obietnic. Odejdę z tobą, aby cię nie opuścić. Nie potrafię tego zrobić, rozumiesz? Ja sobie bez ciebie nie poradzę. - coś ukłuło mnie w kąciku oka, ale kiedy dotknąłem go dłonią, zastałem suchą skórę. Jeszcze.

    -Po prostu się ze mną pożegnaj. - wychlipała, przez cały ten czas uśmiechając się do mnie. Łzy wypływały ciurkiem z jej oczu, a ona nadal potrafiła udawać, że jest szczęśliwa. I chyba to było dla mnie najcięższe do przeżycia.

    Zaczęła powolutku przejeżdżać dłonią po moim policzku, który, jak całe ciało, pragnął jej dotyku. Zaczęła mnie całować, tak delikatnie i tak namiętnie, jak jeszcze nigdy. Czułem, że jest to jeden z ostatnich pocałunków na naszej wspólnej drodze. Dlatego chciałem przelać na niego całą miłość do Jazzy, aby już nigdy nie musiała wątpić. Chciałem pokazać jej, że uczucie, o którym mówiła, zalało moje serce i nawet, kiedy jej tutaj zabraknie, ono nie zgaśnie.

    Wystarczył moment, aby wszystkie nasze ubrania znalazły się obok nas, a nasze nagie ciała, przytulone do siebie, pragnęły jeszcze większej bliskości. Oboje czuliśmy, że tylko w ten sposób możemy prawdziwie pożegnać się fizycznie. Psychicznie nigdy nie będę gotów, aby pozwolić jej odejść, ponieważ moja miłość mieści się w sercu.

    Poruszałem się w niej niezwykle delikatnie. Wiedziałem, że ani ja, ani Jazzy, nie dostarczymy sobie przyjemności, jaka występowała zawsze. Tym razem było zupełnie inaczej. Odchodziłem od zmysłów, wiedząc, że po raz ostatni trzymam jej rozpalone ciało w ramionach. Gdybym mógł, w tym momencie zatrzymałbym czas na zawsze. Na wieki wieków. Wszystko, aby tylko nie pozwolić jej odejść.

    To, co czuliśmy oboje, po paru chwilach znów przerodziło się w smutek. Gdy ponownie zakładałem na siebie ubrania, spojrzałem przelotnie na ocean. Był cichy, spokojny i wieczny. Tak, jak nasza miłość, teraz wystawiona na próbę. Zrozumiałem jednak, że kiedy się kogoś kocha, trzeba pogodzić się również z tym, że pewnego dnia zabraknie obok nas drugiej połówki, jej dłoni, jej pachnących włosów i ciepłych słów, którymi potrafiła rozgrzać lodowate serce.

    Wtedy jedna, gorąca, samotna łza spłynęła po moim policzku. Zwiastowała kolejne, równie gorące, lecz większe i wypełnione bólem. Chociaż chciałem i próbowałem od wielu dni, nie mogłem pogodzić się z jej stratą. Nie mogłem tak po prostu zasnąć, wiedząc, że któregoś dnia nie będę miał dla kogo ponownie otworzyć oczu.

    -Nie chcę żebyś umarła. - po prostu zacząłem płakać, niczym mały chłopiec. Po raz pierwszy zrozumiałem, że łzy nie są oznaką słabości. Są tylko dowodem prawdziwie silnych uczuć. - Nie chcę żebyś umarła, Jazzy. Proszę cię, zostań ze mną. - zacząłem całować jej dłonie, jej włosy, całą ją. Ona jedynie w milczeniu pokręciła głową. - Jazzy, proszę. Ja nie wytrzymam bez ciebie. Każdego dnia tylko dla ciebie wstawałem. Tylko dla ciebie starałem się, aby żyć. Proszę. - błagałem ją. Na kolanach błagałem ją, by zrobiła wszystko, aby nie odchodzić. - Albo zabierz mnie ze sobą, ale proszę, nie zostawiaj mnie samego. Ja się boję, rozumiesz? Boję się zostać sam. Nie umiem żyć sam, bez ciebie. Ja nie chcę. - nie przestałem. Zamiast tego płakałem jeszcze mocniej, jeszcze głośniej. Mój żałosny szloch niósł się echem po oceanie, rozwiewając mój smutek i rozpacz.

    -Justin, to nie jest koniec. To dopiero początek. Ja będę na ciebie czekać, obiecuję. Będę patrzeć na ciebie z góry i czuwać nad tobą, abyś był w życiu szczęśliwy. Widocznie Bóg potrzebuje mnie u siebie, na górze.

    -Nie rozumiesz, że ja potrzebuję cię bardziej? Ja się boję, słyszysz? Po co mam żyć, skoro nie mam dla kogo? Po co mam każdego ranka budzić się i wstawać, skoro nie mam dla kogo? Po co mam męczyć się tutaj, na ziemi, skoro nie mam dla kogo? Tylko ty przynosiłaś mi w życiu szczęście. Bez ciebie już nigdy nie będę szczęśliwy. Stracę wszystko, co kocham, więc stracę sens życia. W końcu zrozumiałem, czym tak naprawdę jest miłość. Jest ciągłym strachem o to, że któregoś dnia możemy stracić ukochaną osobę. Jest ciągłą niepewnością. Ale jest jednocześnie najpiękniejszym, co spotkało mnie w życiu. A teraz ty chcesz mi to wszystko zabrać. Chcesz pozbawić mnie jedynego sensu życia. Chcesz zabrać mi siebie.

    Takimi słowami nie pomagałem ani Jazzy, ani tym bardziej sobie. Jeszcze bardziej popadałem w żal i rozpacz. Powoli wiązała ciasny supeł wokół mojego gardła. Uśmiercała mnie, na tyle jednak wolno, abym jeszcze przez wiele lat męczył się na ziemi, przybity pięknymi wspomnieniami z przeszłości i bólem po zranionym sercu.

    Tak, jak do niedawna łzy szatynki raniły mnie, tak teraz słone krople, wypływające spod moich powiek, zadawały ból Jazzy. Widziałem, z jakim współczuciem patrzyła na mnie. Chciała powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, a nasza miłość nie umrze, lecz jednocześnie wiedziała, że kłamstwa byłyby jeszcze gorsze. Stała przed wyborem, w jaki sposób ma mnie skrzywdzić. To jako jedyne było pewne. Będę cierpiał tak, jak jeszcze nikt, nigdy nie cierpiał.

    -Proszę, Justin, nie płacz. To nam nie pomoże. - widziałem w jej oczach czyste współczucie. Zero smutku, zero złości, a jedynie żal. Myślę, że najbardziej bała się o mnie. Bała się, że nie poradzę sobie w życiu. I miała rację. Nie potrafiłem wyobrazić sobie jutrzejszego poranka, bez niej, bez dziewczyny, którą pokochałem. Jej śmierć wydawała mi się tak odległa. Uznawałem ją za zjawisko, którego nigdy nie doczekam. A tymczasem, ona postanowiła odwiedzić nasze życie i obrócić je o sto osiemdziesiąt stopni.

    -Nie potrafię. - im dłużej siedzieliśmy niemal w grobowej ciszy, tym więcej moich łez pragnęło ujrzeć światło księżyca, oświetlającego plażę. Zgiąłem plecy i zacząłem coraz głośniej szlochać w kolana, aż w końcu Jazzy położyła dłonie na moim karku i plecach i przyciągnęła mnie do siebie. Obejmowała mnie w taki sposób, w jaki matka przytula swoje dziecko, smutne i zagubione. I przez moment naprawdę poczułem się, jak w matczynym uścisku, którego nie czułem od kilkunastu lat.

    -Spokojnie, już dobrze, uspokój się. - szeptała mi cichutko do ucha, licząc na to, że zdoła mi pomóc. - Cichutko, nie płacz. - byłem w tej chwili małym chłopcem, leżącym na kolanach najważniejszej dla mnie osoby. Dół jej koszulki stał się cały mokry. Wsiąkły w niego moje łzy, których nie ubywało. - Justin, proszę, łamiesz mi serce.

    -Ja łamię ci serce? To ty chcesz mnie zostawić. To ty odejdziesz. To ciebie zabraknie. I nadal twierdzisz, że to ja zadaję ci ból? - chociaż nie mogłem, miałem do niej pretensje, które zrodziły się tak nagle, jak cały ten żal i smutek.

    Wiedziałem, że dla nas obojga najlepszym rozwiązaniem będzie, jeśli przestaniemy rozmawiać. Wirowało we mnie tyle sprzecznych emocji, że byłbym w stanie nakrzyczeć na nią i rozpętać awanturę, której później żałowałbym do końca życia. Powinienem teraz zamilknąć, aby nie skrzywdzić już więcej ani mnie, ani siebie.

    Jazzy położyła się na miękkim, ciepłym piasku, a moja głowa spoczęła w miejscu, gdzie ostatkami sił biło jej serduszko. Poczułem, jak palce szatynki zaczęły wędrować wśród moich włosów, a z jej ust wydobywały się cichutkie dźwięki jakiejś melodii. I właśnie to zaczęło mnie powoli uspokajać. Niestety, zaczęło mi również dawać złudne nadzieje na porót do normalnego życia.

    Ani na moment nie przestałem płakać. Teraz jednak były to same łzy, które wąską ścieżką spływały po moim policzku. Ani na moment nie puściłem również dłoni Jazzy. Leżałem tuż obok niej, z głową przy jej piersiach, i niemal bez mrugnięcia wpatrywałem się w spokojnie falujący ocean. Pochłonął mnie i na moment pozwolił zapomnieć o wszystkim innym.

    Byłem skupiony na falach i cichym odgłosie szumu tak bardzo, że nie poczułem najważniejszego. Uścisk dłoni Jazzy na mojej nie był już silny. Właściwie, tylko dzięki mnie nasze ręce w dalszym ciągu były splecione. Jej usta nie nuciły już melodii, kojącej moje zmysły. Natomiast serce zabiło jeden, ostatni raz, a potem ucichło, zabierając ze sobą duszę Jazzy.

    -Kochanie... - podniosłem nagle głowę i spojrzałem na jej twarz. Powieki przysłoniły oczy, a usta nie były delikatnie rochylone, jak zazwyczaj. Wyglądała tak, jakby spała. - Aniołku... - gdy nie zareagowała, potrząsnąłem ją za ramiona. Najpierw delikatnie, a potem coraz mocniej. - Jazzy...

    Choć przygotowywałem się na ten moment od dwóch tygodni, dopiero teraz tak naprawdę poczułem, że jej przy mnie nie ma. Ona odeszła, zostawiła mnie samego. Czy to możliwe, że osoba, z którą spędziłem najlepsze piętnaście lat swojego życia już nigdy nie powie mi, jak bardzo mnie kocha? Czy to możliwe, że już nigdy nie przytuli mnie i nie pocałuje? Czy to możliwe, że Bóg naprawdę zabrał ją do siebie?

    Nagle popadłem w ogromną wściekłość. Zacząłem, nawet nie tyle płakać, co ryczeć. Chciałem ją uderzyć. Chciałem uderzyć to ledwie ciepłe, martwe ciało. Chciałem zadać jej ból, chociaż wiedziałem, że nie byłaby w stanie go poczuć, ponieważ wszystko czułem ja. Bolało mnie całe ciało, bolała mnie każda myśl. Po prostu bolało mnie życie.

    -Mówiłaś, że nigdy mnie nie zostawisz! - wrzasnąłem, jeszcze raz potrząsając jej ciałem. - Kłamałaś. - łzy nie mieściły się w moim ciele, dlatego teraz rwały się, niczym dzika rzeka, z bardzo silnym nurtem. - Mówiłaś, że zawsze będziesz dla mnie! - naprawdę wpadłem w szał. Zacząłem chwytać w dłonie piasek i rzucać nim jak najdalej, łudząc się, że to mi pomoże. - Mówiłaś, że będziesz mi pomagać. Mówiłaś, że nic nas nie rozdzieli. Mówiłaś, że mnie, kurwa, kochasz. - tak mocno szarpnąłem materiałem własnej koszulki, że mogłem niemal usłyszeć, jak pękają w niej wszystkie szwy. - Kłamałaś! Kłamałaś, idiotko! Gdybyś mnie kochała, nie zostawiłabyś mnie samego! Walczyłabyś! Walczyłabyś dla mnie! Dlaczego mi to, kurwa, zrobiłaś!? - przeklinałem ją całym sobą, jednocześnie kochając ją jeszcze mocniej. Nienawidziłem, w tym samym momencie obdarzając miłością.

    Nie chciałem dłużej na nią patrzeć. Tak bardzo bolała mnie myśl, że ona będzie szczęśliwa, tam, po drugiej stronie, a ja już do końca życia będę tonął we łzach, czekając jedynie na dzień, w którym będę mógł zobaczyć ją ponownie.

    Gwałtownie wstałem z piachu i pobiegłem nad sam skraj oceanu. Chciałem rzucić się w jego głębię i błagać, aby pomógł mi dostać się na drugą stronę, do niej. Nie mogłem tyle czekać. Nie wytrzymam bez niej jednego dnia, który jest niczym, w porównaniu do całego życia.

    -Dlaczego mi to zrobiłaś!? - zacząłem wrzeszczeć w przestrzeń przed sobą, a mój głos niósł się echem po tafli wody. - Dlaczego mnie, kurwa, zraniłaś!? Nie miałaś prawa! Nie miałaś, pieprzonego prawa. - nie wiedziałem, co działo się z całym moim ciałem. Nagle kazało mi upaść na kolana, prosto w wodę, która zakryła moje nogi. Całe moje wnętrze było w tej chwili rozrywane. Nie mogłem pogodzić się z faktem, że odeszła jedyna osoba, która zajmowała miejsce w moim sercu. Teraz zostało zupełnie puste.

    I nagle, kiedy chciałem jedynie zamknąć oczy i nie otworzyć ich już nigdy więcej, poczułem na ramieniu małą dłoń oraz ten słodki, przyjemny zapach. Moja głowa obróciła się gwałtownie, jednak za moimi plecami nie dostrzegłem nikogo, a ciało dziewczyny wciąż spoczywało na piasku, kilkanaście metrów dalej.

    Jednakże, kiedy chciałem zignorować tęsknotę, wyraźnie ukazywaną przez mój umysł, poczułem dokładnie to samo. Tym razem jednak, niewidoczne dłonie spoczęły na obu moich ramionach, a ja poczułem ją. Poczułem ją całym sobą, jakby stała tuż za mną i od tyłu przytulała się do moich pleców. Poczułem ją całym sobą, jakbym patrzył na nią, prosto w jej oczy. Zwyczajnie poczułem jej obecność w sercu, które na nowo zapełniło się po same brzegi niewyobrażalną miłością.

    To był znak. Znak od Boga i od niej samej. Chociaż straciłem ją fizycznie, na zawsze pozostanie ze mną. Będzie mnie wspierać w każdym momencie mojego życia. Będzie mi pomagać w najtrudniejszych decyzjach. Będzie przy mnie, kiedy tylko zapragnę jej obecności. Będzie tak długo, aż moja miłość nie zgaśnie.

    Bo jeśli pokochaliśmy kogoś jeden, jedyny raz, miłość nie odejdzie od nas, lecz pozostanie w sercu na zawsze...

~*~

Mam kilka krótkich i konkretnych informacji, ale sama nie wiem, od czego zacząć.

1) Kończę to opowiadanie właśnie w ten sposób. Wiem, że pewnie niektórych zawiodłam, ale przywykłam, że nie dam rady zadowolić wszystkich, dlatego właśnie pozostawiam Wam do interpretacji dalsze losy Justina.

2) W związku z pytaniami o kolejne moje opowiadanie, chciałabym Wam ogłosić, że już niedługo rozpocznę publikację nowego opowiadania, więc jeśli będziecie zainteresowani, a nie czytacie drugiego z moich blogów, na tym z pewnością zamieszczę wkrótce informację.

3) No i w końcu, chciałam Wam ogromnie podziękować za tak ważne dla mnie wsparcie. Jesteście najwspanialszymi czytelnikami, jakich mogłam sobie wymarzyć. Traktuję Was, jak rodzinę. Dziękuję za każde kochane słowo, które pozwoliło mi uwierzyć w siebie i spełniać marzenia. Jesteście najlepsi! <3

4) I na sam koniec: PROSZĘ WAS RÓWNIEŻ Z CAŁEGO SERCA, KAŻDĄ OSOBĘ Z OSOBNA, ABY PO PRZECZYTANIU TEGO EPILOGU POZOSTAWIŁ PO SOBIE KOMENTARZ. WYSTARCZY MI JEDEN WYRAZ, ZNAK, CZY ZWYKŁA KROPKA. WIDZIAŁAM, ILE OSÓB ZAGŁOSOWAŁO W ANKIECIE I JESTEM Z TEGO POWODU NIESAMOWICIE DUMNA, DLATEGO CHCIAŁABYM WIEDZIEĆ, ILE OSÓB ZOSTAŁO ZE MNĄ DO KOŃCA. PROSZĘ WAS, TO DLA MNIE BARDZO WAŻNE. ZWYKŁA KROPKA OD KAŻDEGO CZYTELNIKA, A WNIESIE OGROMNĄ RADOŚĆ DO KAŻDEGO DNIA <3

Jeszcze raz dziękuję za to, że po prostu jesteście <3

Ps. Nie wiem, dlaczego piszę o tym tutaj, ale jestem dumna ze swoich rodziców, którzy właśnie dzisiaj obchodzą 17 rocznicę ślubu. I niech przeżyją ze sobą kolejne 50 lat <3